10 jaar geleden rond deze tijd was ik alleen. Nou ja of aan het daten met 1 of andere meneer waarvan of hij of ik zoiets had van “nee”. In ieder geval zat ik goed in mijn vel en kende ik mezelf aardig. Ik was mijn reis dat “leven” heet echt begonnen. En ik begon het ook in mijn eentje heel erg leuk te hebben. Avonden schrijven, koken voor mezelf, wandelen, mediteren, luisteren naar muziek, uitgaan. Ik woonde hartje centrum Haarlem en mijn huis was mijn thuis. Dat was mijn domein. En geloof me..daarin kwam ik van ver..
In mei veranderde dit allemaal; voorgoed.
Nu 10 jaar verder; een huis in een woongemeenschap in hartje Nederland, getrouwd en mama van de liefste en boefste Q. De momenten alleen thuis zijn dus spaarzaam; zeg maar gerust bijna niet.
Dus als ze er zijn; zoals nu; koester ik ze. Oh en er ligt een treinbaan in de woonkamer waarover ik diverse keren moet uitkijken dat ik er niet achter blijf haken. Dus dat doet me herinneren aan het niet alleen zijn. Maar verder; kaarsen aan, meditatiemuziek aan en verder NIKS (behalve werken dan) Maar geen: “mamaaaaaaa” of “schat; met daarachter ieder willekeurige vraag…”
Dus dat alleen zijn is fijn en straks is het ook weer fijn wanneer er 2 armpjes om me heen worden geslagen en horen hoe zijn dag is geweest. Dat geldt overigens voor zowel de grote als de kleine man!
XManou