OVER MOED ✨✨
Mijn persoonlijke verhaal gaat over MOED; moed om het aan te gaan, keuzes te maken, te doen, je hart te volgen, knopen door te hakken, te vertrouwen, te voelen, te ervaren, te delen, te rouwen, het niet weten, te stoppen, door te gaan en los te laten. En vooral om af en toe alleen maar te weten dat morgen weer een andere dag is;
JE BENT NIET ALLEEN.
9 oktober jl was de magische maanafstemming in verband met Nieuwe Maan. Dit staat in verbinding met de start van een nieuwe cyclus; oftewel een nieuw begin; een nieuwe fase.
En voordat een nieuwe fase start; dient er een vorige te zijn afgesloten. Dat was voor mij/voor ons gister zeker het geval. Gisteren hebben we definitief het boek van het ICSI traject gesloten.
In 2012 ben ik gestart. Ik zette de eerste naald in mijn buik en ik wist dat mijn leven na dat punt NOOIT meer hetzelfde zou zijn. Na 3 stimulatie rondes, puncties, terugplaatsingen, teleurstellingen, miskraam, mislukkingen, pijn, verdriet, hoop en onmacht maar een WONDER.
Dat wonder geschiedde in 2013 toen we een pauze inlasten en ik er op 30 december achterkwam dat ik ZWANGER was. Via de natuurlijke weg zonder medische interventie. Dus we kunnen het en in 2014 is Quinten geboren!
Maar met die pauze betekende ook dat we nog 2 embryo’s hadden. Deze vriezen ze keurig netjes in en wachten geduldig. Afgelopen half jaar is een ROLLERCOASTER; mijn vader een hersenbloeding en ook de uitvoering van een besluit om de 2 embryo’s terug te laten plaatsen. Het besluit nemen is 1, dan weer het ziekenhuis in. Gelukkig het kon in mijn natuurlijke cyclus en geen extra echo, maar ingeloot om thuis te testen. Geen extra hormonen, geen extra gedoe. Want die extra hormonen maakte een ander mens van me. En ik kan je vertellen, ik werd er voor mezelf en mijn omgeving niet fijner van. Ik bespaar je de periode van afwachten na een terugplaatsing, alsof je jezelf onder je dekbed wil verstoppen en dan 2 weken later weer tevoorschijn komt. Of de tijd tussen het bloedprikken en het wachten op de uitslag van de verpleegkundige. Ik kan het niet vergelijken met de hel, want die ken ik niet. Maar LEVEN deed ik niet. Ik kon letterlijk NIKS.
Terug naar afgelopen zomer; de terugplaatsing. Helaas had 1 embryo het niet overleefd en dus werd er 1 teruggeplaatst. Op mijn verjaardag oogde ik lichamelijk zwanger maar ik herken de signalen van mijn lichaam zo goed dat ik wist dat het zou uitmonden in een “gewone” menstruatie. Aldus geschiedde…
Gister was dan eindelijk het afrondende gesprek. Dat wordt aangeraden en dat wil ik ook iedereen aanraden. In welke vorm je ook iets afsluit, voer een gesprek. Het doet zo veel. Voor de vorm moest de arts aangeven dat wanneer we het zelf zouden willen bekostigen, dat dit nog kan. Het interne besluit had ik al genomen dat ik dat niet wilde. A omdat het geld er niet is maar vooral B ik mezelf die weg niet meer gun. De weg alsof de rest van de wereld er niet toe doet, zoals ik grote delen van 2012 en 2013 heb ervaren.
Ik was MEZELF niet, ik was niet leuk voor mezelf en niet leuk voor mijn omgeving. En ik kon vele tijden gewoon NIKS.
Ik voel BERUSTING, ik voel me rustig, ik voel me gedragen, ik voel me in vertrouwen met mijn lichaam. En ik weet ook dat wanneer het ons gegund is, er nog een kindje komt. Ik ben DANKBAAR met een support team waar ik terecht kan voor gesprekken, steun en hulp. Ik ben dankbaar voor de arts, voor zijn aanwezigheid en zijn hulp.
En ik weet dat er met mij zovelen die deze weg afleggen. Voor mij kreeg de weg een aftakking met een GELUKKIGE afloop maar ik weet ook dat velen deze afslag niet krijgen. Ongewenste kinderloosheid is een ZEER pijnlijk en verdrietig onderwerp.
Het is een EENZAME weg ondanks alle bezoeken, onderzoeken, lieve en ondersteundende partner en vriendinnen. Er gebeurt zoveel met je en in je; in je lichaam, geest en ziel.
Mocht je momenteel een eenzame weg bewandelen. Weet dat ik je steun, dat ik grotendeels weet waar je doorheen gaat. Je hebt mijn AANDACHT en LIEFDE.
Aan het einde van het gesprek vroeg hij of ik SPIJT had van het traject. NEE; absoluut geen spijt. Ik ben blij dat deze weg bestaat. Ik wist dat ik deze WEG moest bewandelen.
Ik heb veel GELEERD over mijzelf en mijn lichaam. Wat ik aankan, tot hoever ik ga, en dat er altijd een volgende dag is.