… woonden we in dorpjes diep verscholen in het bos.
We maakten onderdeel uit van de gemeenschap.
We werden geraadpleegd voor onze kennis en wijsheid.
We gaven kruidenmengels, gaven antwoorden van de goden door op levensvragen. We leefden dichtbij de natuur.
We waren aanwezig bij de mijlpalen des leven. Voerden rituelen uit, en werden gerespecteerd. We waren sterk en wonden er geen doekjes omheen. Wijze vrouwen, jong en oud. Medicijnvrouwen, vroedvrouwen, heksen. Ieder met onze unieke kwaliteiten en gaven.
Contact met gelijkgestemden hadden we maar op de schaal waarop dat nu is, is dat niet te vergelijken.
De moderne tijd zorgt ervoor dat ik, in ieder geval, meer kan uittreden voor wie ik ben. Kan uitwisselen. En hiervoor hoef ik niet dagen te lopen naar het volgende dorp. Daar ben ik dankbaar voor.
Uiteraard kende die tijd ook een keerzijde, net als nu. Verraad, ketterij en verloochening. U kent de heksenverbrandingen vast. Vrouwen werden om wat voor reden dan ook vermoord. Vandaag de dag gebeurt dat nog steeds. En hoe open ik deel wie ik ben en wat ik doe, ben ik ook nog steeds voorzichtig. Ik ken en weet mijn kracht. Zet deze zorgvuldig in en ten goede. Maar geloof me, wanneer je met licht werkt, weet je ook hoe te werken met het donker. Ik ken hierin mijn verantwoordelijkheden en mijn taak.
Ik weet dat velen van jullie worstelen met jullie taak hier. Antwoorden op levensvragen zoeken. Bezig zijn met het zoeken naar jullie missie.
Kijk eens in je directe omgeving.
Wie zijn er in je leven?
Welke verantwoordelijkheden en taken heb je?
Wie zijn er van jou afhankelijk?
Voor wie zorg je?
Wie zorgt er voor jou?
Zomaar wat vragen die je in het hier en nu brengen. Niet daar en elders.
Zorgen voor hier is zorgen voor het grotere geheel waarmee je verbonden bent.